KEERBERGENAAR IN DE KIJKER: GUST VERSWYVEL (77), gediplomeerd anti-zwartkijker!

Elke maand zet de Keerbergse redactie van Kerk & Leven een Keerbergenaar in de kijker. In april jl., was het de beurt aan de immer goedlachse Gust Verswyvel. Al 17 jaar lang bezieler van de Keerbergse VZW Het Mayakind van Nu. Voor één keer kan u het volledige interview hieronder nalezen. Wil u meer interviews lezen? Dan neemt u best een abonnement op Kerk&Leven, editie Keerbergen. 

 

Het beste antigif voor druiligere lentedag? Een interview met Gust Verswyvel (77), zonder meer! Eersteklas lachebek, debet aan een leven als anti-zwartkijker. Gepensiopassioneerd lesgever, poëet en straathoekfilosoof ook. Een levenswandel met tevens het betere bochtenwerk erin vervlecht. Zelf praat hij als full time roze-bril-drager honderduit over zijn ‘geluksmomenten’ in het leven. Zo’n lichtpuntje is zonder twijfel de ontmoeting met de liefde van zijn leven: Ghislaine. En na 46 jaar is het nog altijd dik aan tussen die twee. Eerder trad hij uit zijn comfortzone als ‘Eerwaarde’ door zijn kazuifel definitief aan de haak te hangen. Het Katholiek Instituut bezorgt hem immers niet de noodzakelijke armslag. Na zijn pensioen dan maar de pauzeknop indrukken? Geen denken aan! Hij trekt naar Guatemala waar hij zijn levenswerk op poten zet: HET MAYAKIND VAN NU, een scholenproject aldaar. Fier? Dat is niet het woord! Wel ‘blijdschap’. Blij dat hij samen met zijn echtgenote al 17 jaar lang, dankzij een systeem van peetouderschap, kinderen via onderwijs en gezondheidszorg de kans biedt op een betere toekomst. Maakt dat van ‘De Gust’ een man met een missie? Check!

Ik zie voor me een gelukkig man met een zalige lach. Best aanstekelijk, hoor! Graag verneem ik jouw bijzonder recept daarvoor?

Gelukkig staan in het leven is wellicht mijn keurmerk, jawel! Lachen is daarbij essentieel voor mij. Soms zie ik mensen wel eens denken: ‘die trekt alles in het belachelijke’, maar er is een wezenlijk onderscheid tussen lachen en ‘belachelijk maken’. Desalniettemin heb ook ik periodes ervaren van drukmakerij, hoor. Momenten waarop ik geen vat leek te hebben op het leven. Alsof het leek dat men mij dicteerde. Mijn leven is dan ook via de nodige bochtjes verlopen. Maar vandaag, als 77-jarige, kan ik zonder meer de conclusie trekken dat ik als een doorwinterd familieman geluk heb in het leven: twee kinderen, vier kleinkinderen en een echtgenote waar het al 46 jaar dik mee aan is (lacht).

Gelukkig zijn heet jouw credo. Is dat geluksgevoel jou met de paplepel meegegeven?

Oh, neen! Ik was de middelste van vijf kinderen. We woonden in Westerlo en leefden van de aalmoezen. Je in de haren krabben van de luizen en werkelijk niets hebben om er iéts aan te doen. Neen, ik heb er een minderwaardigheidscomplex aan overgehouden. Het waren dan ook de moeilijke oorlogsjaren, met ouders op de vlucht. Vader stierf dan ook nog eens erg jong. Daardoor moest ik als negenjarige al heel wat verantwoordelijkheid opnemen. Te jong! Ik heb in het leven best hard moeten ‘ellebogen’ om er te geraken.

Je was piepjong tijdens de oorlogsjaren. En toch hoor ik jou erover spreken alsof je er nog levendige herinnering aan over houdt. Hoezo?

Inderdaad! Wat me als erg jonge gast bijzonder op het netvlies gebrand staat, zijn de daden van repressie na ’45. Dat heeft me gechoqueerd voor het leven: mensen die ik kende zo onheus behandeld zien worden, door anderen die ik dan ook weer kende. Die kronkel? Daar kan ik niet aan. Het vloekt met mijn strikt rechtvaardigheidsgevoel dat in mijn DNA ingebakken zit. Omwille daarvan kan ik niet zomaar alles aanvaarden wat ik zie rondom mij. Door de jaren heb ik wel geleerd om onrechtvaardige zaken te klasseren en in het vakje ‘waardeloos’ te stoppen. Dat geldt ook voor mensen, jawel. Daarin ben ik een echte rebel. Het geeft me ook rust dat te kunnen en dat is een fameuze luxe. Je moet nu eenmaal aanvaarden dat mensen vaak een façade optrekken en waarbij het ware gelaat niet barmhartig, noch warmhartig is.

Je spreekt over ‘geluksmomenten’ en ‘een leven in bochtjes’. Beide lijken me eerder contradictorisch te zijn dan wel met elkaar te rijmen, niet?

Er zijn een aantal grote geluksmomenten in mijn leven. Eén ervan is maar kunnen gebeuren door een bocht van 180° in het leven te nemen: de ontmoeting met de vrouw van mijn leven. Ik was immers voorbestemd voor een leven als geestelijke. Zoals zovele van mijn generatiegenoten was ik het product van een katholieke opvoeding, lid van de katholieke jeugdbeweging, … en voor je het zelf goed en wel beseft, zit je als 18-jarige op het seminarie (lacht). Twee jaar filosofie en vier jaar theologie later, behoor je dan tot ‘de elite’: uitverkoren om een ambt in de kerk te bekleden. In ’64 werd ik gewijd tot priester en begon ik les te geven in het college van Herentals. Maar ik kon het niet af.

Beklijfde het christelijk geloof jou niet langer meer, dan?

Mijn motivatie om uiteindelijk te breken met mijn kerkperiode heeft niets met geloofsargumenten te maken. Kunnen starten aan het seminarie ervaar ik tot op de dag van vandaag tevens als één van mijn geluksmomenten in het leven. En hoewel ik me vandaag dan wel meer beschouw als een vrijdenker, blijf ik overtuigd van de waarde van het Evangelie. Zo ben ik een fervent Bergredefanaat. Als er iets is dat nooit zijn waarde zal verliezen, is het wel dat: ‘Ik was hongerig en gij hebt mij te eten gegeven’, om maar een passage hieruit te sommeren. Dat is zo geweldig menswaardig, zo logisch!

Hoe valt de breuk dan wel te verklaren?

Hoewel ik doodgraag les geef, voelde ik mij als ‘de prof in het college’ ver weg van de andere leken van de school. Ver weg van de wereld. We werden als pastoor afgezonderd, je was lid van een speciaal ‘clubke’. Zo had ik op mijn kamerdeur eenvoudigweg mijn naam gehangen. Geen dag heeft het geduurd of men veranderde dat in ‘Eerwaarde Heer Verswyvel’. Niet alleen dit voorval, maar heel de sfeer errond: het voelde aan alsof ik zoveel eerbied niet waard was. Dat ik daar niet kon aan tippen. Hoewel ik graag preekte als priester en doodgraag les gaf, stapte ik eruit na 4,5 jaar.

En na jouw uittreden verwacht je dan uiteraard wel de vleugelslag waarnaar je naarstig op zoek was?

Hetgeen volgde was bitterzoet. De eerste jaren waren hard, een complete ontnuchtering. Plots tuimel je van een ‘Eerwaarde’-statuut in dat van een ‘verstoteling’. Letterlijk! De eerste jaren kwam ik rond door als arbeider in een fabriek te werken. Ik heb gevloekt, jawel. “Ik ben toch stom geweest!” Heb ik vaak gedacht, toen. Mijn eten stond klaar, mijn schoenen gepoetst, bedje gemaakt, … en nu? Niets meer!

De pretlichtjes in jouw ogen verraden dat deze passage jou niet gebroken heeft, toch?

Stukje bij beetje krabbel je recht. Ik kreeg de kans om bij een Brusselse bank te werken waar ik ook een studietraject kon volgen. Daar heb ik kansen gekregen. Maar dat geld begon me te verstikken: altijd maar mikken op die procentuele groei. Nadien ben ik terug naar mijn roeping gekeerd: het lesgeven. Protestantse godsdienst. Ik ben gepassioneerd door de dynamiek van het lesgeven. Hou enorm van de respons die je krijgt.

Waar geloof je vandaag de dag in?

Mijn geloof is mijn leven. Daarmee bedoel ik dat ik in mijn leven andere mensen nodig heb. Als priester voelde ik me eenzaam en afgezonderd. Terwijl ik helemaal geen eenzaat ben. Ik omring me graag met mensen die op dezelfde maat leven als mezelf. Die het leven van de plezante kant nemen. Ik benader het wat filosofisch: iets wat mooi is, staat voor geloof. Dat zijn de spelende kinderen of een oud koppel dat ergens rustig samen zit wezen te kijken. Ik ben een gevoelsmens en gewoontemens. Zit altijd in mijn zelfde hoekje om een boek te lezen. Hou van stilte. Met z’n 10.000 staan joelen bij de voetbal dat vind ik best akelig. Ik geloof vandaag in mezelf en in de toekomst: dat alles fundamenteel wel goed komt. Maar dan spreek ik uiteraard vanuit mijn eigen geluk en de vele geluksmomenten die ik heb mogen ervaren. Als ik verhalen hoor van mensen die minder geluk hebben, dan dreig ik stil te vallen.

Jouw geluk tegen het licht houdend en het ongeluk van sommige anderen: heeft dat jou gemotiveerd om het scholenproject ‘Het Mayakind van Nu’ in Guatemala uit de grond te stampen?

Al sinds ’64 sponsoren we kinderen in Guatemala via andere organisaties. In 1998, na mijn pensioen, gingen we er op bezoek bij ons petekind. Ze had net haar diploma van binnenhuisarchitecte op zak. Eerder toevallig en letterlijk door een gat in de muur hoorden we in Comalapa het gejoel van kinderen. Toen we gingen kijken, bleek het om kinderen in een krakkemikkig schooltje te gaan. Zo armoedig zaten ze daar dat het niet meer menselijk was! Ze bleken niet de middelen te hebben om het schooljaar erop nog door te starten en zochten dringend naar sponsors. Ghislaine, mijn echtgenote, heeft me toen gezegd: ‘Gij kunt dat!’ Op die manier heeft ze me zachtjes naar ons levenswerk geleid.

Genieten van een rustige, oude dag blijkt niet bepaald jouw meug. Wanneer dit interview verschijnt, verblijven jullie trouwens opnieuw in Guatemala. Op werkbezoek. Wat jullie daar verwezenlijkt hebben, moet van jullie bijzonder fiere mensen maken, toch?

Het is 17 jaar geleden begonnen als een zoektocht naar 12 broodnodige sponsors, om deze kansarme kinderen studiekansen te bieden. Mijn echtgenote en ik zijn er, als idioten gedreven, peetouders (i.e. sponsors die mee instaan voor het studiegeld van de leerlingen, n.v.d.r.) blijven zoeken om ook meerdere kinderen studiekansen te bieden. Nadien zijn we beginnen bouwen. Letterlijk, jawel. Van enkele barakken is het nu een schoolgebouw om ‘u’ tegen te zeggen. Dankzij de niet aflatende steun van velen, uiteraard. Dat moet ook wel om er de nu bijna 620 leerlingen op te vangen. Vandaag is onze peetoudergemeenschap zo’n 420 zielen rijk. En het zoeken naar nieuwe peetouders blijft een constante, want helaas blijft de nood er groot. Maar fier? Neen, dat is niet het juiste woord. ‘Blijdschap’ is het paswoord! Blij dat we al die kinderen kansen kunnen bieden en dat we al die leerkrachten een job kunnen geven.

Zeventien jaren van over en weer reizen naar Guatemala. Nooit overwogen om te emigreren?

Ik zou er kunnen leven, ja. Ik hou van de mensen daar. Maar nu is het te laat. Hoewel ik me nog kwiek voel hoor, maar daar hadden we dan eerder werk van moeten maken. Toen ik nog priester was, zijn er plannen geweest om uit te wijken naar Zuid-Amerika. Via een compleet andere traject ben ik dan toch maar in dit continent terecht gekomen. Best vreemd. Blijkbaar was dit als een kooltje vuur dat je meeneemt in het leven en dat na zoveel jaren opnieuw aanwakkert.

Alweer een groot geluksmoment, ons Mayakind-Van-Nu-project. Het voelt aan als een beloning. Het tegengewicht voor alles waar ik in het leven niet in geslaagd ben. Het gevoel van ‘eindelijk heb ik iets goed gedaan’. Het is mijn reiniging. Het maakt van mijn pensionering een bijzonder zinvolle periode. 

TEKST: TINA SOMERS

FOTO'S: MARC TUERLINCKX

MEER WETEN OVER HET MAYAKIND VAN NU?

Contacteer dan voorzitter Gust VerswyvelKastanjeweg 33, 3140 Keerbergen015/23 49 35gust@mayakind.be

www.mayakind.be

www.facebook.com/mayakindvannu

UPDATE HEIMOLEN KEERBERGEN: Agentschap Onroerend Erfgoed wil inspectie.

Mijn open brief aan burgemeester en schepenen:

Beste Burgemeester,  Beste schepenen, 

Beste gemeentesecretaris,

Vorige week woensdag (17/06) stond de vergadering met het bestuur van de Keerbergse Koninklijke Heemkring De Botermolen op de agenda. Behalve schepen Inge Anno die afwezig bleef en Frank Van Nuffelen die na het eerste agendapunt alweer vertrok, tekenden alle schepenen present. Mezelf incluis. 

Groot was mijn verbazing dat de Heimolen niet op de agenda stond die avond. Toch een fraai en bijzonder uniek stuk erfgoed van onze gemeente. Waarbij de recente berichtgeving in de pers toch de nodige bezorgdheid moet opgerakeld hebben bij alle partijen. 

Nadat de andere varia-punten de revue passeerde, sprak ik mijn bezorgdheid uit omtrent onze Heimolen. Wat bleek: uzelf, Mijnheer Vansevenant, reageerde allerminst 'amused'. 

U zette mij - in het bijzijn van het Botermolen-bestuur en haar voorzitter-  zelfs ronduit in mijn hemd. De volgende uitspraken werden mijn deel: "We zitten hier niet in de gemeenteraad!', "gaat ge hier nu ook nog wat amok komen maken?", "gij hebt de ex-molenaar opgestookt om zijn verhaal aan te passen" en zo meer, enzovoort. Andere bestuursleden van de Botermolen vroegen me zelfs na de vergadering: "Is dat elke week zo op de colleges?" Tot mijn erg grote spijt diende ik daar bevestigend op te antwoorden. Ik heb immers een grondige afkeur voor leugens en bedrog. 

Er kwam derhalve weinig constructief verhaal van uw kant op mijn interventie of moet ik zeggen: poging tot interventie. 

Ik drukte mijn bezorgdheid andermaal uit, zonder resultaat. En ik verbaas me er nog steeds over, trouwens, dat u elk inhoudelijk debat over de Heimolen meteen pareerde. Neen, over onze Heimolen was elk woord op deze vergadering blijkbaar een woord teveel. 

Welnu, ik neem hier geen genoegen mee. 

Vandaar: ik heb daarnet met het Agentschap Onroerend Erfgoed gebeld om aandacht te vragen voor de lamentabele onderhoudsstatus van onze Molen. Wat bleek? Ze waren al op de hoogte!! Ook hen waren de persartikelen over de Keerbergse Heimolen immers niet ontgaan. Artikels die verschenen nadat ik eerder in mijn blog de ware reden onthulde voor het ontslag van de huidige Molenaar (i.e. nul op het rekest wat zijn onderhoudsvragen betreft - al meer dan twee jaar lang - en de veiligheidsproblemen die hieruit voortvloeien). Ik ben best wel tevreden dat men op het Agentschap Onroerend Erfgoed hier WEL de noodzakelijke aandacht en belang aan hecht. 

De dame in kwestie wist me zelfs te vertellen dat ze eerder belde met de gemeente naar aanleiding van de persartikels, met de dringende vraag de Heimolen te kunnen bezoeken voor INSPECTIE. Reactie? Ze zouden haar nog wel laten weten wanneer. Maar ondertussen bleef het ... stil! Ze dacht zelfs even dat ik zelf nu belde om de afspraak vast te prikken. Helaas, ik heb haar moeten ontgoochelen. Maar ik ben wel zo vrij geweest om haar uw gsm-nummer door te geven, geachte burgemeester. U bent immers bevoegd voor patrimonium, dus leek ze me bij jou wel op de juiste plek te zitten. 

Mag ik bij deze dan ook de dringende en dwingende vraag uitspreken, als bezorgde schepen, om de afspraak zo snel mogelijk te laten plaatsvinden? Zonder dralen. De veiligheidsproblemen maken het immers onmogelijk om de Heimolen tijdens de Molenfeesten te openen/in werking te laten treden in het bijzijn van publiek. Zoveel mag alvast blijken uit de getuigenis van de ex-Molenaar die weigerde de Molen nog te laten draaien vanuit die bezorgdheid. Een grondige inspectie vanwege het Agentschap kan hier alvast meer duidelijkheid over verschaffen. En dat is toch een win-win voor iedereen. 

De dame van het Agentschap Onroerend Erfgoed suggereerde mij alvast de afspraak nu vrijdag 26/06 te laten doorgaan. Misschien kan u, dit nu wetende, al een plaatsje hiertoe reserveren in uw agenda? 

Mag ik u ook meedelen dat u als bestuur de verantwoordelijkheid draagt voor de goede zorg voor ons beschermd patrimonium? Dat is zelfs met zoveel en meer woorden in een decreet neergeschreven. U bent gehouden aan een passief en actief behoudsbeginsel. Mag ik u dan ook vragen die verantwoordelijkheid ter zake met zorgzame hand op te nemen? 

Met dank en vriendelijke groeten, 

Een bezorgde inwoner en schepen van Keerbergen. 

Tina Somers

Schepen Keerbergen

Dennendreef 1

3140 Keerbergen

0496/ 23 95 87

Solliciteren bij de gemeente Keerbergen? Een vluggertje!

Op het college van donderdag 4 juni jl. bespreken we de aanstelling van drie nieuwe gemeentelijke krachten voor onze gemeente. Of liever staan ze op de agenda, maar worden ze niet besproken. Gezien de colleges zelf wekelijks een vluggertje zijn. Afgehaspeld op 10 à 15 minuten.

Soit, terug naar Jobpunt Vlaanderen (JV) en de vacante gemeentelijke functies. JV zal voortaan de organisatie en aanwervingen op haar conto schrijven. De gemeente besteedde dit immers eerder bij gemeenteraadsbeslissing aan hen uit.

Misschien toch maar eerst eens vertellen over welke vacante functies het gaat: diensthoofd ondersteuning, diensthoofd vrije tijd en coördinator personeel. De uitgebreide functiebeschrijvingen, daarvoor kan je vanaf 6 juni terecht op www.jobpunt.be. De afbeelding hieronder geeft je al enig idee over de inhoud en verwachtingen. Mijn schepenservice aan jou dus! 

Tijd om te solliciteren: te kort! Examens: pal in de vakantie!

Maar u zal zich moeten reppen, indien u een plaatsje in ons ‘witte huis’ wenst te bekleden. Immers, de reageerperiode is kort. Ontiegelijk kort. Te kort. Vanaf maandag 8 juni, kan je per kerende jouw sollicitatie versturen. En op 22 juni loopt de kandidataatstellingsperiode alweer af. Tussen 22 juni en 3 juli kan je dan beginnen te studeren ter voorbereiding. Gesteld dat je al onmiddellijk de 22e te horen krijgt dat jouw kandidatuur werd weerhouden, blijft de voorhanden studietijd wel extreem kort. Want op 3 juli staan de schriftelijke proeven al op de agenda. Jawel, pal in de vakantie. Begrijpen wie begrijpen kan. Wel de beste strategie om zo min mogelijk kandidaten warm te krijgen voor de vacante functies, me dunkt. 

Ik stelde er op het college dan ook enkele vragen over en uitte mijn bezorgdheid over de korte intekentijd, voorbereidingstijd én de kosten die daar tegenover staan. 3.000 euro voor de publicatie (17 dagen) van de vacatures en 9.000 euro per functie die jobpunt Vlaanderen onze gemeente aanrekent voor de afhandeling van de sollicitaties. Voor dat kostenplaatje zorg je toch maar beter voor de meest ideale solliciatie- en examenomstandigheden, want die trekken ook de meest ideale kandidaten aan, niet? En het is hén die je nu net als werknemer/college wil hebben, niet? Reactie op het college? “Het zijn specialisten die dit afhandelen, ze zullen wel weten waar ze mee bezig zijn, zeker!”. Durf ik lichtjes te twijfelen? Toch wel! Een van de opties blijft natuurlijk overeind: Jobpunt Vlaanderen heeft haar orders als dusdanig gedicteerd gekregen vanwege dit bestuur. 

Omdat je toch wel wat geslagen en gebeiteld dient te zijn ‘inzake de wetgeving en regelgeving omtrent deze functies en de organisatie’, lees ik, vind ik het ‘not done’ om zo’n korte periode te hanteren voor de afhandeling van de kandidatuurstellingen. Het is al helemaal bij de haren getrokken dan men de studietijd van de weerhouden kandidaten op deze manier op 0 zet. Het gaat hier toch over het vacant stellen van belangrijke sleutelposities binnen het ambtenarenkorps van onze gemeente? Nu heeft het meer weg van een vluggertje. 

En wat met mijn suggestie om de timing te herzien? Het hoeft geen betoog (meer) – vermoed ik – dat men allerminst rekening heeft gehouden met mijn bezorgdheden ter zake.

Voor diegenen die toch hun kans wagen: veel succes!!!

Keerbergse Heimolen in verval: Molenaar geeft er de brui aan.

“Om persoonlijke redenen”, klinkt het in hoofde van de burgemeester op het college. Helaas maar weer een halve waarheid en dus tegelijk ook een halve leugen. “Ik ben misnoegd”, klinkt het veeleer uit de mond van de molenaar als ik hem contacteer. Want al jaren trekt hij aan de alarmbel voor het herstel van dit stukje uniek Keerbergs patrimonium. Een mail met een inventaris van alle mankementen blijft al meer dan twee jaar onbeantwoord. Bij het proefdraaien van de wieken viel er zelfs een brokstuk naar beneden. “Té gevaarlijk om de Heimolen voortaan draaiend te houden tijdens publieksevenementen”, concludeerde de Molenaar. Dus ruist de wind doorheen de draaiende wieken niet langer. Een unicum. Helaas geen dat ik op groot hoera-geroep onthaal. Of de Heimolen überhaupt nog open zal zijn voor het publiek tijdens de Molenfeesten? Twijfelachtig! Want de Molenaar geeft er na jaren dienst de brui aan. Een beetje gek, niet, de Keerbergse Molenfeesten zonder de Molen in de hoofdrol? Mijn oproep aan dit bestuur? Red de Heimolen van verval. Vandaag liever dan morgen.

Houtrot: de Heimolen kent er helaas alles van. Nochtans als ik op het college om meer uitleg vraag, spreekt de burgervader eufemistisch over ‘onderhoudswerkskes’ en ‘wat periodiek onderhoud’.  Hetgeen op ongeloof onthaald wordt bij de Molenaar als ik hem dit voorleg. 

Ook de persoonlijke redenen voor zijn ontslag zijn maar gedeeltelijk waar. De ontgoocheling om als vakman deze oudste molen (1722) teloor te zien gaan spelen evenzeer een hoofdrol. “Ik had minstens verwacht dat ze een afspraak zouden maken na mijn alarmerende mail meer dan twee jaar geleden. Maar niets!”, zucht hij.

In 2003 onderging de Molen een grondig onderhoud. Ook het platform bovenaan de trap verkreeg vorig jaar nieuwe planken omdat de bezoekers er dreigden door te zakken. De Molenaar weigerde vorig jaar al de Molen voor het publiek te openen tijdens de Molenfeesten, editie 2014, indien er geen herstel zou volgen. Zo geschiedde. Maar daar stopt het onderhoudsverhaal dan ook.

Ook vandalisme is een oud zeer. De Molenaar pleit dan ook al jaren voor een rustieke en authentieke omheining die de Molen als publiek speeltuig ontoegankelijk moet maken. Niet veilig ook, dat zomaar iedereen de – toch wel - steile trappen kan betreden zonder toezicht.  

Technisch is de Molen oké, maar lijdt hij een gebrek aan windvang. De wieken zouden breder moeten. De houten wiggen waarmee de wieken vasthangen zijn dan weer in lamentabele staat. Wiggen, windplanken, windbalken waar de stukken afbrokkelen, een trap vol mos met slipgevaar voor de bezoekers bij vochtig weer, verrotte balken van trapleuningen. De staartbalk waar de hoofdtrap op rust en die door plankjes worden afgeschermd: allemaal rot! De buitenste planken die de molen stutten: evenzeer rot! Soit, de lijst is schier oneindig en kan voor een leek alleen maar tot een Babylonische spraakverwarring leiden. Vandaar ook het pleidooi van de Molenaar: zorg voor professioneel toezicht van een molenaar tijdens restauratiewerken en roep de hulp in van een gespecialiseerde firma, want anders geschieden er cruciale fouten bij de restauratie. En wie ben ik om hem daarin tegen te spreken?

Kortom, wat oppervlakkig schilderen op rot hout zal niets verhelpen. Neen, wat opkalfateren is louter een pleister op de wonde.

Hij pleit ook voor een jaarlijks onderhoudsbudget. Zo kan elk jaar een probleem aangepakt worden zonder dat dit zwaar op het budget hoeft door te wegen. De gemeente kan voor dergelijke onderhoudswerken trouwens subsidies inroepen. Waar wachten ze nog op?!? Te grote restauratiewerken – die zich trouwens zullen opdringen als de Heimolen nog jaren verder in verval raakt -  bezorgen je trouwens slechts een replica van het origineel, vertelt de Molenaar me. Weg dat authentieke karakter, dat de Heimolen tot dusver nog bezit. Neen, wederom durf ik de specialist ter zake, de Molenaar dus, niet tegen te spreken.

Beleidsnota

“Bewaren we het Keerbergs erfgoed, we dienen een dossier in voor het groot onderhoud van de Heimolen”, zo klinkt het mooi in de beleidsnota 2013-2018. Oké, we zijn nog niet aan het einde van de rit, dat is waar. Maar één zaak is duidelijk: nergens, maar dan ook nergens in de financiële meerjarenplanning – die toch tot 2018 uitgeschreven staat - is er enig spoor terug te vinden van een budget dat opzij staat om dit bijzonder fraai stuk Keerbergs erfgoed te bewaren. Ik beloofde de Molenaar op mijn beurt om zijn alarmkreet aan de grote klok te hangen. Mijn oproep aan dit bestuur is dan ook geheel in lijn met zijn pleidooi: red dit uniek stukje Keerbergs patrimonium! Liever nu, dan wel morgen. 


Dit soort van beelden zullen we alvast niet meer kunnen maken tijdens de Molenfeesten, editie 2015.

Gouverneur fluit Keerbergs gemeenteraadsvoorzitter Wouter Boncquet (CD&V) terug na klachten.

Derde maandag van de maand is het traditiegetrouw gemeenteraad in Keerbergen. Vooral het toegevoegd punt trekt nu de aandacht. Daarin stelt de oppositie de dr(w)ingende vraag aan de voorzitter van de Keerbergse gemeenteraad om het democratisch debat opnieuw toe te laten rond ALLE agendapunten. Tussenkomsten van derden - waaronder mezelf - waren sinds januari niet meer mogelijk omtrent de toegevoegde agendapunten (i.e. de oppositie mag naast de 'vaste' agenda ook altijd extra vragen toevoegen). Verbaal gemotiveerd verzet tegen deze anti-democratische maatregel mocht echter niet baten. Neen, de gemeenteraadsvoorzitter was niet geneigd om democratische toegevingen te gunnen. "Uit respect voor de vraagsteller", motiveerde hij. Gemeenteraadslid Willy Geens (sp.a) en mezelf dienden dan maar een klacht in tegen deze 'nieuwe' manier van handelen bij het kabinet van de gouverneur. Uitspraak van deze? Gouverneur Lodewijk De Witte fluit gemeenteraadsvoorzitter Wouter Boncquet (CD&V) nu terug over de hele lijn. Leve de democratie!  

De gemeenteraad beschikt over een huishoudelijk reglement om o.a. de goede orde te regelen van de zittingen. Maar van een dergelijk spreekverbod was daarin geen spoor te vinden. De 'nieuwe' maatregel moet dan ook omwille van een andere reden ingevoerd zijn. Veel speurwerk is echter niet nodig om de ware reden te achterhalen. 

Lees maar even mee en let vooral op de gele passage: 

'De houding van schepen Tina Somers'???!!! Waarschijnlijk bedoelt men daarmee dat ik teveel tussen kom naar hun goesting. Te vaak de vinger op de etterende wonde leg. Want de waarheid vertellen in Keerbergen is immers al schrijnend genoeg. En die horen ze maar liever niet verkondigd op een openbare zitting. 

Het is trouwens niet de eerste keer dat men mij de mond tracht te snoeren. Eerder werd in dezelfde sfeer al een collegebeslissing genomen. Lees daarover mijn eerdere blog: spreekverbod moet tweede schepen monddood maken . Daarover moet de gouverneur zich nog uitspreken. 

Mijn conclusie? Men 'vreest' duidelijk mijn 'houding'. Een houding die nochtans doordrongen is met constructieve voorstellen en suggesties (waar men steevast tabula rasa van maakt), de missie om de waarheid te verkondigen en cliëntelisme aan te klagen, een houding die voor alles erop gericht is om goed te doen voor Keerbergen en haar inwoners. En last but not least: leugens bloot te leggen, want ook daar heb je een hele kluif aan in Keerbergen. Het trachten monddood te maken van een democratisch verkozen schepen - en bij uitbreiding ook andere gemeenteraadsleden in mijn kielzog - kan alleen maar getuigen van het democratisch failliet van onze gemeente. Wie niets te verbergen heeft, hoeft niets te vrezen, toch? 

Kerk&Leven presenteert Keerbergenaar Dirk Blockmans als vrijwilliger 'par excellence'

Elke maand zet de Keerbergse redactie van Kerk & Leven een Keerbergenaar in de kijker. Deze week, naar aanleiding van De Week van de Vrijwilliger, presenteren we u graag Dirk Blockmans. Al 20 jaar vrijwilliger bij de NGO Artsen Zonder Vakantie (AZV). Hieronder kan u enkele fragmenten van het interview terug vinden. De volledige tekst kan u nalezen in Kerk&Leven, editie Keerbergen. 

Kijkt u reikhalzend uit naar de komende verlofperiodes? De zomervakantie, maar zeker de paasvakantie liggen al te lonken. U boekte de tickets al, hoor ik u vertellen? Fijn zo! Dan kan er nog maar weinig tussen u, uw rust of wat avontuur en de zon komen. Ook Keerbergenaar Dirk Blockmans (51) heeft zijn ticket naar de zon al op zak. Avontuur gegarandeerd, jawel! Maar van rust is er voor hem geen sprake! Als anesthesist trekt hij in april naar Oost-Congo. Van bij het ochtendgloren tot de zon weer ondergaat werkt hij er de kleren van z’n lijf. Twee weken lang. In lamentabele omstandigheden en met middelen die je 50 jaar terugwerpen in de tijd. Is hij daarmee aan zijn proefstuk toe? Geenszins! Nu al twintig jaar lang offert hij – vaak tweemaal per jaar – geheel onbaatzuchtig zijn vakantiedagen op voor Artsen Zonder Vakantie (AZV). Meer dan zijn jubileumjaar en ‘De Week van de Vrijwilliger’ – die loopt vanaf 28 februari tot 8 maart en die de 900.000 vrijwilligers in Vlaanderen alzo wil bedanken  - had de redactie van Kerk & Leven niet nodig om deze Arts Zonder Vakantie  en vrijwilliger ‘par excellence’ voor het voetlicht te brengen. 

Op welke leest is jouw engagement geschoeid?

Mensen willen helpen! Hetgeen je in Centraal-Afrika doet, kan je hier niet zo duidelijk betekenen voor jouw patiënten. Hier is de gezondheidszorg zodanig geperfectioneerd dat je veel minder een verschil kan maken. Helaas beseffen velen dat niet. Dat erken je maar als je zelf geconfronteerd wordt met de ellende. Mijn levensvisie is er compleet door veranderd: je krijgt een bredere kijk op de zaken, komt los van het enge beeld dat je hier in de Westerse samenleving opdoet. Hier zijn we gewend aan allerhande vormen van luxechirurgie. Terwijl daar zelfs de basischirurgie ontbreekt! We zijn extreem verwend, voor de kleinste peulschil hollen we naar de huisarts. Dat is ginds onbestaande. 

Kennis geneest! AZV wil de gezondheidszorg in Afrika op lange termijn versterken. Sleutels tot succes? Kennisoverdracht, constante aanvoer van medisch materiaal en het inzetten van een poule van gespecialiseerde artsen, verpleegkundigen en paramedici voor zorg en nazorg. 

Je hoort het de criticasters al voorkauwen: het is toch maar een druppel op die hete plaat… Hoe counter jij dat doemdenken?

Er komen heel veel mensen binnen met een acuut probleem. Je weet dat ze geen kans maken, indien wij er op dat moment niet zouden zijn. De komst van een AZV-team betekent heel veel voor de plaatselijke bevolking.

Ik ga eind april al voor de tweede keer terug naar Nyantende in Oost Congo (Zuid-Kivu, n.v.d.r.). We houden onze blik gericht op de lange termijn: vaker teruggaan naar hetzelfde hospitaal, alweer in functie van er artsen en verpleegkundigen grondig op te leiden. Zo zijn er vaker 3 à 6 zendingen naar dezelfde stek. Het ziekenhuis in Nyantende is klein, werkt met erg karige middelen en laaggeschoold personeel.

De gezondheidszorg in Afrika is in niets te vergelijken met de onze. De lokale toestand werpt je onmiddellijk 50 jaar terug in de tijd op medisch vlak. Het is ‘back to basics’. Je moét erkend verpleegkundige of specialist zijn om mee op zending te kunnen trekken, want je bent er net zoals vroeger hier opnieuw aangewezen op je handen en zintuigen om diagnoses te kunnen stellen. Neen, geen CT-scans hier. Om er überhaupt te kunnen functioneren, moet je aldus stevig in je schoenen staan! Op vlak van echografie en radiografie is er gelukkig wat meer vooruitgang. Maar alleen omdat AZV deze toestellen introduceerde. 

Vandaag vertrekken er per week ongeveer 3 teams. De waarde van hun gratis inzet op het terrein wordt geschat op ruim 3,3 miljoen euro. 

Geloof ook jij sterk in de formule van Artsen Zonder Vakantie? Fijn! AZV is nog steeds op zoek naar vrijwilligers en fondsen om meer specialisten en dus ook meer patiënten, medisch personeel en ziekenhuizen in Afrika kunnen helpen. De nood in Afrika is hoog. Doet u mee? Contacteer dan Artsen Zonder Vakantie, Rode Kruisplein 16 - 2800 Mechelen, 015/ 40 08 89, www.azv.be , rekeningnummer 733-1000100-60

TEKST: TINA SOMERS

Noot van de redactie: 

Elke maand zetten we een Keerbergenaar in de kijker in het parochieblad Kerk&Leven, editie Keerbergen. Omwille van een bijzondere verdienste. Maar ook vaak gewoon zomaar. Omdat hij of zij het zonder meer verdient om voor het voetlicht te treden. Ken jij ook zo iemand? laat het ons zeker weten! Een zekere vorm van christelijk fundament en in Keerbergen wonen of afkomstig zijn van onze gemeente zijn daarbij welkom. Bij wijze van 'appetizer' geven we hier graag de inleiding mee van het interview. Wil je graag het volledige artikel lezen?  Abonneer je dan op K&L, editie Keerbergen. 

Verkaveling Bakestraat op de wip: site is danig verontreinigd. Sociale woonnood blijft oningevuld in Keerbergen.

Vanavond een agendapunt op de gemeenteraad dat me in het oog springt: “De gebouwen Casteels”. Jawel, dat stukje gemeentelijk patrimonium dat al jaren onder het goedkeurend oog van de verschillende en elkaar opeenvolgende besturen staat te verkommeren. Een beetje een kankervlek toch wel, pal in het centrum van Keerbergen. Vroegere stek van Café Graffity, ook. Het huidige bestuur wil er nu een studiebureau op los laten om na te gaan wat ze ermee kan aanvangen. Kostprijs? 70.000 euro, exclusief BTW. Geen habbekrats inderdaad. Het bestek, zal naar alle waarschijnlijkheid, vanavond alvast goedgekeurd worden. Mijn punt? Een oproep! Keerbergen blijft recordhouder inzake slecht bestuur voor sociale huisvesting. De mogelijk toekomstige wooneenheden op het Gemeenteplein zouden uitermate geschikt zijn voor de creatie van sociale appartementen. Zeker nu de goedgekeurde verkaveling op de Bakestraat – die eindelijk een hele lading nieuwe sociale woningen had moeten creëren – op de wip ligt wegens zeer zware vervuiling van de gronden. De projectontwikkelaar heeft er alvast z’n handen van weggetrokken. De geschillen over de gemaakte overeenkomst met de grondeigenaars, leiden alle partijen naar de rechtbank. En eens je daar belandt, weet je dat de rit jaren kan duren.

Acute sociale woonnood

“Keerbergen moet uiterlijk tegen 2025 nog ruim 150 sociale koop- of huurwoningen voorzien”, klinkt het. Keerbergen hoort daarmee in Vlaanderen tot de slechtste leerlingen van de klas. Keerbergen werd verplicht om een overeenkomst af te sluiten met een lokale sociale woonorganisatie om het vereiste sociaal woonaanbod toch nog te kunnen realiseren. Maar Keerbergen deed…. Niets! Keerbergen stelt zich daarmee boven de wet.

“De gemeente wil haar patrimonium optimaliseren en wenst indien haalbaar tegelijkertijd een aantal actuele gemeentelijke behoeften in te vullen”, staat in het bestek onder meer te lezen dat vanavond op de tafel ligt i.v.m. de gebouwen Casteels.

Mag ik het huidige bestuur bij deze even attent maken op deze wel héél erg actuele gemeentelijke behoefte? Nogmaals, de acute nood aan sociale en dus betaalbare woningen! Keerbergen is wat dat betreft meer dan hét kneusje.

Maar terug naar ‘De gebouwen Casteels’: Het studiebureau zal de gemeente o.a. moeten bijstaan in ‘visieontwikkeling’. Ik zal vanavond alvast pleiten om met deze acute sociale woonnood rekening te houden in hun gezamenlijke ‘visieontwikkeling’. Wie weet, misschien kan dit inzicht hun wel een stukje visieontwikkeling besparen en dus ook kostenbesparend werken?

Projectontwikkelaar wil af van ‘monsterverkaveling’

Gelukkig is er toch nog die 'monsterverkaveling' in de Bakestraat die de sociale woonnood in Keerbergen zal lenigen. Lees even mee:

“Op voorstel van CD&V-schepen Marc Vangrunderbeeck keurde de gemeenteraad een dossier goed voor een nieuwe verkaveling tussen de Bakestraat en de wijk Vogelzang. Met 76 loten is het de grootste verkaveling van de afgelopen dertig jaar in onze gemeente. Ik vind dit een heel belangrijk dossier omdat deze verkaveling eindelijk nieuwe sociale woningen creëert. Het grootste deel van de loten heeft immers een sociaal karakter”, klinkt het in de toenmalige CD&V-folder vanwege de bevoegde schepen Marc Vangrunderbeeck (d.d. december 2013).

En nu? Nu blijft het wel erg stil inzake dit project. Het verdween ook van het wereldwijde web. Waarom? Er lijkt spreekwoordelijk stront aan de knikker. Véél stront.

Schade voor de volksgezondheid

De te verkavelen gronden zijn vervuild. En niet zo’n klein beetje. De vervuiling is er zodanig groot dat ze ‘schade kan berokkenen voor de volksgezondheid’, klinkt het uit betrouwbare bron. Gevolg? De projectontwikkelaar NOVUS wil er willens nillens vanaf en vraagt een ontbinding van de overeenkomst tussen haarzelf en de eigenaars. Neen, zelfs na sanering lust NOVUS er geen pap meer van, zo verneem ik! 

En nog uit betrouwbare bron verneem ik dat dergelijke vervuilingsvaststellingen ‘niet ongebruikelijk zijn in Keerbergen’. En meer: dat er bij OVAM verschillende projecten te boek staan in Keerbergen. Wist u trouwens dat de gronden van de huidige Vogelzangwijk indertijd ook gesaneerd zijn omwille van bodemverontreiniging? 

Maakt dit van Keerbergen naast een groene gemeente, ook een vervuilde gemeente? Stel ik me luidop de vraag. 

Het één en ander zal nu beslecht worden in de rechtbank omdat NOVUS het op een minnelijke wijze niet geregeld krijgt met de eigenaars. De saneringsplicht voor NOVUS - waaraan ze moet voldoen indien ze de gronden koopt – en de ‘last’ van de grote hoeveelheid sociale kavels, maken het project waarschijnlijk niet langer commercieel rendabel. Maar dat is maar mijn vrije interpretatie. Maar iedereen kan tellen, toch?

Kort gezegd: zelfs een kind zal begrijpen dat de ontwikkeling van dit gebied hoegenaamd niet voor de eerstkomende jaren zal zijn. Het dreigt veeleer te ontaarden in een juridisch kluwen en steekspel dat jaren kan aanslepen.

Het enige wat we hieruit kunnen concluderen is het volgende: Van de 76 loten, waarvan 31 sociale huur- of koopwoningen en 24 kavels met bescheiden woningen (voor mensen die op de private markt moeilijk een woning vinden), dreigt er niets van in huis te komen. Toch niet de eerstkomende jaren.

Zal eerste schepen verzet nu laten varen op toekomstige verkavelingen?

Gaat schepen Marc Vangrunderbeeck in de toekomst dan ook zijn politieke koers veranderen? Met name: zal hij zijn verzet laten varen tegen alle toekomstige verkavelingsaanvragen in Keerbergen waar er wegeniswerken uitgevoerd dienen te worden? Want elke dergelijke aanvraag krijgt van hem steevast een ‘njet’ als antwoord. De motivatie van de schepen? “Omdat er al voldoende goedgekeurde verkavelingen in onze gemeente zijn die eerst verkocht moeten worden”. Maar deze argumentatie kan hij nu niet langer hard maken, nu er een kink in de Bakestraatverkaveling is gekomen.

Recent verscheen binnen dit thema nog volgende artikels:  

Minister tikt gemeenten op de vingers, HLN 24/01/2015

En ook: 

Nog 7 gemeenten niet op koers voor bindend sociaal objectief

'Monsterverkaveling' krijgt uitgesproken sociaal karakter, Het Nieuwsblad 18/09/2013

Trimestrieel één reclamebedeling gratis voor Keerbergse handelaars: een halve dankjewel aan Schepen Van Nuffelen

Op de gemeenteraad van 15/12/2014 werd een nieuwe belasting door de meerderheid goedgekeurd: 'belasting op de verspreiding van niet-geadresseerd drukwerk en van gelijkgestelde producten', heet het. Zie ook mijn blog daarover van 16 december. Uiteraard waren ze wel zo attent om zichzelf - als politieke partijen - buiten schot te houden. Maar de eigen handelaars moésten wel voor de bijl! Ondanks mijn protest op diezelfde gemeenteraad én de suggestie om ook hen op te nemen in de categorie van 'vrijgestelden'. 

Nu lees ik in het artikel van HET NIEUWSBLAD dat de eigen handelaars één keer per trimester een vrijstelling van belasting krijgen wanneer ze commercieel drukwerk binnen de eigen gemeente bedelen:  

De hoogte van de belasting varieert van 0,03 tot 0,05 euro per exemplaar, afhankelijk van het feit of het om één- of meerbladige publicaties gaat. Het nieuwe belastingreglement voorziet in een vrijstelling van de belastingsplicht voor drukwerk van gemeentelijke verenigingen, onderwijsinstellingen, socio-culturele, politieke en sportverenigingen, alsook drukwerk van openbare diensten.

'Voor lokale handelaars met maatschappelijke zetel in Keerbergen, of een vestigingsplaats in Keerbergen, wordt een uitzondering voorzien om trimesterieel één reclamebedeling zonder verschuldigde retributie te organiseren.', aldus Van Nuffelen.

Een welgemeende (halve) dankjewel, collega. Dat halfje leg ik verder onderaan deze blog uit.

Dankjewel, om tóch oren te hebben naar het constructieve voorstel van uw onafhankelijke schepen! Hetzij in uitgesteld relais en waarschijnlijk pas nadat menig Keerbergs handelaar u niet zo aardig heeft bejegend hieromtrent. En terecht! 

Tremelo heeft het wel begrepen

De gemeente Tremelo draagt haar handelaars blijkbaar wel een warm hart toe. Want ook daar werd een gelijkaardig reglement goedgekeurd. Daar klinkt het volgens een ander artikel in Het Nieuwsblad op deze manier: 

'Deze belasting geldt niet voor de handelszaken en verenigingen gevestigd op het grondgebied van Tremelo. Drukwerk met meer dan de helft redactionele artikels is eveneens vrijgesteld van deze belasting. De belasting bedraagt 0,02 euro per exemplaar voor drukwerken van A4-formaat of kleiner en met maximaal vier bladzijden, met een maximum van 25 euro per bedeling. Of 0,04 euro per exemplaar voor drukwerken groter dan A4-formaat of met meer dan vier bladzijden, met een minimum van 100 euro per bedeling. De gemeenten Tremelo en Baal tellen samen ongeveer 6.550 brievenbussen.'

Voetnoot

Toch nog een kleine voetnoot, als u het mij toestaat... . 

Komt u, geachte schepen van financiën Van Nuffelen, dan wel naar de gemeenteraad van maandag 23 februari met een voorstel tot herziening van het belastingreglement? Want wat u beweert in de krant, komt niet overeen met hetgeen u eerder goedkeurde op de gemeenteraad van 15/12/2014. Anders maakt u met uw nieuwe uitzondering de handelaars louter blij met een dode mus. 

Geen probleem als u de klus aan mij overlaat, de bezielster van dit voorstel. Helaas staat u en de rest van het college mij niet toe om punten te plaatsen op de agenda van de gemeenteraad. Tabula rasa ermee, huldigt u en het college als motto. 

Weet dan wel dat ik naar de gemeenteraad kom met een voorstel dat élke handelaar altijd vrijstelt van uw belastingreglement. Geen enkele eurocent hoeven ze ervoor te betalen wat mij betreft. En elke handelaar zal meteen weten waarom: ook de gemeente hoeft hen niet nog eens uit te melken ook.

Keerbergenaar in de kijker: Jos Verelst

Keerbergenaar Jos Verelst (68) komt vanuit z’n Leuvense stek nog grààg naar Keerbergen. Daar leidt hij als invallend priester zo nu en dan de zondagsdienst. Na een bijzonder actief leven, gaat hij in 2012 met pensioen. Of hij ervan geniet? Toch wel, al roest de rust niet. Jos draait nog volop mee als vrijwilliger op vele fronten. Fungeert onder andere als vastgoedspecialist voor het bisdom teneinde haar patrimonium te herbestemmen. Zijn studententijd en priesterschap in Brussel staan met stip op nummer één als “de gelukkigste momenten in het leven”.

Jos, een echte ‘vintage’ Keerbergenaar! Enig kind. Geboren onder de Kerktoren in café ’t Moleken. Zijn ouders zetten er een bed&breakfast avant la lettre op poten. Chique! Niet alleen door de fraaie houten lambrisering, maar ook door de bezoekers: Brusselaars, veelal zelfstandigen. Erg boeiend die jaren ‘50 voor deze opgroeiende snaak. Zijn vader ziet voor hem evenzeer een carrière in ‘de commerce’. Maar Jos verzaakt aan een leven als zelfstandige. Kiest voor religie als zijn ‘vak’. Met dank aan de frisse kijk op de clerus toentertijd: een priester behoort middenin de maatschappij te staan, niet erboven verheven! Als een blok viel hij voor die ‘open geest’. Of hij daarmee ook alle levensvragen van een kristalklaar antwoord kan voorzien? Allerminst. Er gaapt al wel eens een gat in de zekerheden. Debet aan het ouder wordende lijf en leden

"Een roeping is ergens voor werken omdat je je ziel erin kan leggen en niet louter om je boterham mee te verdienen. Niet om materiële welvaart te creëren.”

“Mijn vader was lichtjes antiklerikaal. Niet dat hij tegen pastoors was, maar ‘voor pastoors moet ge oppassen!’ Hij luisterde heel kritisch naar de zondagspreek.”

  

“Bidden is ‘spreken’. Zoals een ouder dat doet met z’n kind, zoals een vriend spreekt tot een vriend. Ik kan terugvallen op het gebed, net zoals jij kan terugvallen op jouw gezin.”

TEKST: TINA SOMERS

FOTO: MARC  TUERLINCKX

LAYOUT: BERTHOLD VAN DEN DRIESSCHE

Noot van de redactie: 

Elke maand zetten we een Keerbergenaar in de kijker in het parochieblad Kerk&Leven. Omwille van een bijzondere verdienste. Maar ook vaak gewoon zomaar. Omdat hij of zij het zonder meer verdient om voor het voetlicht te treden. Ken jij ook zo iemand? laat het ons zeker weten! Een zekere vorm van christelijk fundament en in Keerbergen wonen of afkomstig zijn van onze gemeente zijn daarbij de enige vereisten. Bij wijze van 'appetizer' geven we hier graag de inleiding mee van het interview. Wil je graag het volledige artikel lezen?  Abonneer je dan op K&L, editie Keerbergen. 

Werken Kempenlaan vandaag gestart: veiligheid is allerminst een topprioriteit.

De wegenwerken in de Kempenlaan verrassen me aardig op verschillende fronten. Helaas nogal onaangenaam… . Niet de werken op zich, neen. Maar de gebrekkige communicatie eromheen des te meer. Ook het afwezige politietoezicht op de eerste dag(en) van de werken stoten bij mij op veel ongeloof. Vandaar deze dr(w)ingende oproep aan het Keerbergs bestuur: zorg a.u.b. voor het nodige politietoezicht die eerste dagen van de werken én voor duidelijke communicatie rond de nieuwe verkeerssituatie. Alle inwoners en bij uitbreiding iédereen die met de wagen door onze gemeente moet, heeft hier baat bij. En wat meer is: een belangrijke schoolas raakt men in z'n hart door deze lamentabele communicatie en toezicht. Of naar analogie van Stings lyrics: ‘I hope they love their children too?!?’

Verwarring troef

Is het ook voor u bijvoorbeeld gissen hoe lang de werken zullen duren? Welke straten men afsluit of alwaar een parkeerverbod geldt? Of hoe de omleidingsroute er zou uitzien? Na een rit op de Keerbergse banen vanmorgen bent u wellicht een ervaringsdeskundige. Of toch niet: want de tijdelijke politieverordening werd her en der fameus aan de spreekwoordelijke laars gelapt. Resultaat: verwarring troef. Gelukkig was er het politietoezicht aan de Kempenlaan om de veiligheid rond de schoolomgeving dan toch te garanderen. Mis poes: geen kat te zien! Een welgemeende dank aan dit bestuur is dan ook op z’n plaats om zo keurig toe te zien op de veiligheid van onze schoolgaande kinderen… Slik!

Bij het wegbrengen van de kids (SMIKS) vanmorgen schrok ik toch wel een hoedje. Het was er laveren geblazen tussen de geparkeerde wagens - nu zelfs geparkeerd langs beide kanten van de weg! – op de Stationsstraat. De cocktail van fietsers – de Stationsstraat is immers aangeduid als dé aangewezen fietsroute tijdens de werken - zwaar verkeer, personenwagens én geparkeerde wagens zorgde er deze morgen voor een gevaarlijk samenspel. Eentje dat volgens mij allerminst voor herhaling vatbaar is. Ik val grààg in herhaling: politietoezicht is dan ook een conditio sine qua non!

Bitterzoete bedankjes

Enkele bitterzoete bedankjes aan de communicatieschepen (burgemeester), zijn schepen van mobiliteit en schepen van openbare werken zijn dan ook op z’n plaats:

1. Bedankt voor de duidelijke informatie rond de werken en de transparante communicatie omtrent de nieuwe/tijdelijke politieverordening. Niet dus!
2. Bedankt ook om de info op de gemeentelijke website te plaatsen. Ik kan je de moeite besparen, beste lezer. U zal er geen letter over terugvinden onder de rubriek ‘openbare werken’. Ik vergis me wellicht als ik stel dat de gemeentelijke website toch één van dé communciatietools bij uitstek is van een gemeentebestuur? 
3. Bedankt om de betrokken scholen tijdig op de hoogte te brengen. Drie dagen voor de werken ontvingen ze een brief. De ouders kregen op hun beurt, op zondag, daags ervoor, een mail in hun postvak. U kan deze terugvinden onderaan dit blogbericht. Alle info omtrent de omleidingsroute, parkeerverboden e.d. zijn vermeld.
4. Bedankt voor het overleg met de stake holders om het parkeerinfarct tijdens de schoolpieken te ondervangen. Niet dus!
5. Bedankt om de firma die de werken uitvoert de bewoners van de Kempenlaan tijdig op de hoogte te brengen. Niet dus!
6. Een dankjewel voor de omleidingsroute zwaar verkeer. Chauffeurs moeten kilometers omrijden via Tremelo, Putte en Bonheiden. Neen, beste chauffeurs van dertigtonners en meer. U kan niet meer van Noord naar Zuid of omgekeerd door onze gemeente cruisen. “We doen er alles aan om het zwaar verkeer uit onze gemeente weg te houden (sic)”, dixit de mobiliteitsschepen. Een aardig, doch naïef streven: de gps’en vinden hun weg wel via de Nieuwstraat, alwaar ze de veiligheid van een andere school dan weer kunnen hypothekeren.
7. Bedankt voor de informatievergadering voor de inwoners van de Kempenlaan. Jawel, die is er wel degelijk geweest. Helaas, kwam er niet al teveel volk opdagen. Misschien had een verslagje in de brievenbussen achteraf niet misstaan? Misschien in de toekomst ook uw onafhankelijke schepen uitnodigen? En er niet alles aan doen om de bewuste vergadering bij haar te verdonkeremanen! Ja, u bent zo onderhand specialist geworden in het weghouden van info bij uw onafhankelijk schepen! Een welgemeende proficiat daarvoor. En bij uitbreiding graag een uitnodiging voor infovergaderingen voor ALLE raadsleden? Dan kunnen ook zij de vragende burger te woord staan.
8. Bedankt voor het advies van de politie en de mobiliteitsraad in dit dossier en de aldus beloofde inspraak! Helaas is hiervan geen spoor terug te vinden. En ik kan het weten, want heb er naarstig naar gezocht.
9. En tot slot een welgemeende dankjewel voor het afwezige politietoezicht! Wederom: niet dus!

Deze vragen stelde ik ondermeer ook op het college van 22/01, de dag waarop deze tijdelijke politieverordening op de collegetafel lag. Helaas, ik slaagde er niet in om ook maar één antwoord los te peuteren van mijn ‘collega’s’. Motivatie? “Je liegt en bedriegt er toch maar op los”. Van een fijn sfeertje gesproken op die wekelijkse colleges, toch wel!

Maar laten we destructief gedrag maar weer eens constructief counteren met het volgend aanbod aan het Keerbergs bestuur: ik bied u mijn diensten als communicatiespecialist bijzonder graag aan. Nu en in de toekomst. Geheel GRATIS!